ДОМА

Люблю душою пасталелай

Я завітаць на тыдні тры

У родны край,

     дзе локці смела

На стол кладуць гаспадары.

Дзе я заўсёды госць жаданы,

Дзе брат вучыў мяне араць,

Дзе ўсё, што мне,

  як бінт ад раны,

Ад сэрца цяжка адарваць.

****

Бросала снежинок охапки

На крыши седая зима.

А кажется,

белые шапки

В деревне надели дома.

Под снегом –

     стога,

      огороды,

В снегу по колено – сады.

Поотрастили бороды

Колодцы до самой воды.

У РОДНОЙ ХАТЫ
Жила здесь мама

                    в хате, не в палате.

Теперь она

  во мраке домовин.

Святой могиле

и отцовской хате

Пришел из Минска

     поклониться сын.

На окна,

      что его

         рукой забиты,

****

И вот я вновь

     туда вернулся,

Где все повито

       тишиной.

В объятья

к матери метнулся,

С братишкой встретился,

                                 с родней.

А завтра крикну я

   с пригорка:

****

Прости,

     что приезжаю редко

К тебе я,

      мой родимый край…

Из веток

      связанную сетку

К электровозу

       тянет гай.

В той сетке –

      летний дождик частый,

Песчаной речки поясок.

ВОСТРАЎ НАШАГА КАХАННЯ

Гэтыя завадзі,

               гэтыя клёны

Будуць мне сніцца і сніцца пасля…

Крочу па кладцы

  на востраў зялёны,

Быццам па трапе

  на борт карабля.

Жоўты гарлачык

  люляе пратока,

Белыя воблакі

НОЧ НА РАДЗІМЕ

З лагчыны выпаўз шэры змрок,

Згубілі фарбы ўсе прадметы.

І толькі ля начных дарог,

Як зоры,

      свецяцца ранеты.

Іду я ў жнівеньскую ноч

Кудысь ад роднага парога.

Слупы, як прывіды, -

         наўзбоч,

На сэрцы –

СПРАДВЕКУ ТУТ ЖЫЛІ ЯНЫ

В Городке более 350 домов, в них жителей до 3500, между которыми евреев более 2000 душ.

З кнігі «Исторические сведения о примечательных местах в Белоруссии. Санкт-Петербург. 1855 г.»

Пасляваенны Гарадок

Мне часта ўспамінаецца.

Праз час,

       як праз клубок пруток,

Ледзь памяць працінаецца.

ЖЫВЫ ПОМНІК

Ён сам –

       бы з металу адліты

Халодны,

        напышлівы помнік.

Нібы надмагільныя пліты –

Яго юбілейны двухтомнік.

****

Я не скажу табе,

у чым прычына,

Чаму я смутку не магу суняць.

Ты песню лепей заспявай,

        дзяўчына,

Пра вербы,

што над грэбляю шумяць.

Над гаманлівай рэчкай

  пад вярбою,

Каб вырваць боль з душы,