ДОБРЫ РАНАК

Дома ўсё дарагое бясконца

І знаёмае да драбніцы…

Зноў прасоўвае пальцы сонца

Праз парэпаныя драніцы.

Зноўку дранікі –

чую з ганка –

Маці сыну майму гатуе…

-Добрай раніцы!

-З добрым ранкам!

………………………………………

Добры вечар, матуля.

КАМЕЛЬ

У вопратцы, запэцканай смалой,

Аброслы, быццам мох,

  барадою,

Па Гарадку з сякерай і пілой

Хадзіў Камель павольнаю хадою.

Ён хаты будаваў пасля вайны –

Знікалі аднавокія зямлянкі.

На ўлазінах звінелі, як званы,

Напоўненыя весялосцю шклянкі.

ВЯРТАННЕ

Змалку мы пра тэатры не зналі…

Для мяне, быццам рампы агні,

У гародзе сланечнікі ззялі,

Ў полі хорам гулі авадні.

Сонца шчодрае ў небе гарэла…

І была для мяне, хлапчука,

Траццякоўскаю галерэяй

Траццякоўкка – лясная рака.

І таму я лячу – не еду –

Да цябе, мой сівы Гарадок!

Тут я сейбіта шчасце зведаў,

ДОМА

Люблю душою пасталелай

Я завітаць на тыдні тры

У родны край,

     дзе локці смела

На стол кладуць гаспадары.

Дзе я заўсёды госць жаданы,

Дзе брат вучыў мяне араць,

Дзе ўсё, што мне,

  як бінт ад раны,

Ад сэрца цяжка адарваць.

****

Бросала снежинок охапки

На крыши седая зима.

А кажется,

белые шапки

В деревне надели дома.

Под снегом –

     стога,

      огороды,

В снегу по колено – сады.

Поотрастили бороды

Колодцы до самой воды.

У РОДНОЙ ХАТЫ
Жила здесь мама

                    в хате, не в палате.

Теперь она

  во мраке домовин.

Святой могиле

и отцовской хате

Пришел из Минска

     поклониться сын.

На окна,

      что его

         рукой забиты,

****

И вот я вновь

     туда вернулся,

Где все повито

       тишиной.

В объятья

к матери метнулся,

С братишкой встретился,

                                 с родней.

А завтра крикну я

   с пригорка:

****

Прости,

     что приезжаю редко

К тебе я,

      мой родимый край…

Из веток

      связанную сетку

К электровозу

       тянет гай.

В той сетке –

      летний дождик частый,

Песчаной речки поясок.

ВОСТРАЎ НАШАГА КАХАННЯ

Гэтыя завадзі,

               гэтыя клёны

Будуць мне сніцца і сніцца пасля…

Крочу па кладцы

  на востраў зялёны,

Быццам па трапе

  на борт карабля.

Жоўты гарлачык

  люляе пратока,

Белыя воблакі

НОЧ НА РАДЗІМЕ

З лагчыны выпаўз шэры змрок,

Згубілі фарбы ўсе прадметы.

І толькі ля начных дарог,

Як зоры,

      свецяцца ранеты.

Іду я ў жнівеньскую ноч

Кудысь ад роднага парога.

Слупы, як прывіды, -

         наўзбоч,

На сэрцы –