У САКАВІЦКІМ ЛЕСЕ

Дабрыдзень, родны край!

Зноў на пачатку дня

У сакавіцкі гай

Вядзе мяне лыжня.

Шмат наламала дроў,

Навыгінала дуг

Зіма ў глушы лясоў

Пад скогат завірух.

Запахла навакол

ЛОСВІДА

Днём і ноччу палаў небасхіл

Над маім Гарадоцкім паветам.

Пад сузор’ямі брацкіх магіл

Я не здраджу яго запаветам.

Я і ў радасці,

І ў журбе,

І калі на душы зацішша,

Мару ўзвысіцца да цябе,

Гарадоцкае наша ўзвышша.

****

Юрасю Міхайлаву

Ад ціхіх рэчак, траў мурожных

(Ужо не помнім і калі)

У свет вялікі і трывожны

З табой аднойчы мы ўцяклі.

Пры летніх досвіткавых зорах

У родным краі дзень пры дні

Чакаюць нас язі ў азёрах,

Залатабокія ліні.

ДАРОГІ

Хай нават ля парога

Казярога

Мы б сёння пыл касмічны атраслі,

Усё адно галоўная дарога

Заўсёды ў чалавека –

На Зямлі.

З арбіт высокіх,

З незямных вандровак

Прасёлачнай дарогай

Клімукі

НА РАДЗІМЕ МАЦІ

Гэтыя зажураныя хаты

Зналі недасол і перасол.

Тут усё, чым рады і багаты,

Выстаўляюць для гасцей на стол.

Вабяць паляндвіца, памідоры,

Маладая бульба і грузды…

А калісьці елі тут шайморы,

Шчоўкалі куркі, а не дразды.

Хмары навальнічна палавелі…

****

Сцяжынкі, што цябе вадзілі

Ў маленстве па грыбы у гай,

У юным сэрцы абудзілі

Ўлюбёнасць у бацькоўскі край.

Яна з гадамі вырастае,

З табой сталее заадно.

Заўважыў: улюбёнасць тая

Ў любоў перарасла даўно.

Не толькі росы і бярозы

****

Накідалі снегу на дахі

Мяцеліцы – слугі зімы.

Здаецца, нібыта папахі

Ў вёсцы надзелі дамы.

З нагоды марознай пагоды,

Як струны, гудуць правады.

Адгадавалі бароды

Студні да самай вады.

Ззяюць сняжынкі-брыльянты

ДОБРЫ РАНАК

Дома ўсё дарагое бясконца

І знаёмае да драбніцы…

Зноў прасоўвае пальцы сонца

Праз парэпаныя драніцы.

Зноўку дранікі –

чую з ганка –

Маці сыну майму гатуе…

-Добрай раніцы!

-З добрым ранкам!

………………………………………

Добры вечар, матуля.

КАМЕЛЬ

У вопратцы, запэцканай смалой,

Аброслы, быццам мох,

  барадою,

Па Гарадку з сякерай і пілой

Хадзіў Камель павольнаю хадою.

Ён хаты будаваў пасля вайны –

Знікалі аднавокія зямлянкі.

На ўлазінах звінелі, як званы,

Напоўненыя весялосцю шклянкі.

ВЯРТАННЕ

Змалку мы пра тэатры не зналі…

Для мяне, быццам рампы агні,

У гародзе сланечнікі ззялі,

Ў полі хорам гулі авадні.

Сонца шчодрае ў небе гарэла…

І была для мяне, хлапчука,

Траццякоўскаю галерэяй

Траццякоўкка – лясная рака.

І таму я лячу – не еду –

Да цябе, мой сівы Гарадок!

Тут я сейбіта шчасце зведаў,