****
Бросала снежинок охапки
На крыши седая зима.
А кажется,
белые шапки
В деревне надели дома.
Под снегом –
стога,
огороды,
В снегу по колено – сады.
Поотрастили бороды
Колодцы до самой воды.
У РОДНОЙ ХАТЫ
Жила здесь мама
в хате, не в палате.
Теперь она
во мраке домовин.
Святой могиле
и отцовской хате
Пришел из Минска
поклониться сын.
На окна,
что его
рукой забиты,
****
И вот я вновь
туда вернулся,
Где все повито
тишиной.
В объятья
к матери метнулся,
С братишкой встретился,
с родней.
А завтра крикну я
с пригорка:
****
Прости,
что приезжаю редко
К тебе я,
мой родимый край…
Из веток
связанную сетку
К электровозу
тянет гай.
В той сетке –
летний дождик частый,
Песчаной речки поясок.
ВОСТРАЎ НАШАГА КАХАННЯ
Гэтыя завадзі,
гэтыя клёны
Будуць мне сніцца і сніцца пасля…
Крочу па кладцы
на востраў зялёны,
Быццам па трапе
на борт карабля.
Жоўты гарлачык
люляе пратока,
Белыя воблакі
НОЧ НА РАДЗІМЕ
З лагчыны выпаўз шэры змрок,
Згубілі фарбы ўсе прадметы.
І толькі ля начных дарог,
Як зоры,
свецяцца ранеты.
Іду я ў жнівеньскую ноч
Кудысь ад роднага парога.
Слупы, як прывіды, -
наўзбоч,
На сэрцы –
СПРАДВЕКУ ТУТ ЖЫЛІ ЯНЫ
В Городке более 350 домов, в них жителей до 3500, между которыми евреев более 2000 душ.
З кнігі «Исторические сведения о примечательных местах в Белоруссии. Санкт-Петербург. 1855 г.»
Пасляваенны Гарадок
Мне часта ўспамінаецца.
Праз час,
як праз клубок пруток,
Ледзь памяць працінаецца.
ЖЫВЫ ПОМНІК
Ён сам –
бы з металу адліты
Халодны,
напышлівы помнік.
Нібы надмагільныя пліты –
Яго юбілейны двухтомнік.
****
Я не скажу табе,
у чым прычына,
Чаму я смутку не магу суняць.
Ты песню лепей заспявай,
дзяўчына,
Пра вербы,
што над грэбляю шумяць.
Над гаманлівай рэчкай
пад вярбою,
Каб вырваць боль з душы,
****
Жудасны морак ахутваў прасторы,
Бесперастанку ўсю ноч
З неверагоднаю хуткасцю зоры
Ярка мільгалі наўзбоч.
Вецер навокал свістаў ашалела,
Быццам арбіты пятля
Раптам парвалася –
і паляцела
Ў чорную бездань Зямля.
Росамі ззяюць суквецці заранак,
More...
****
Цёхкай грамчэй,
не саромся, салоўка!
Хай застануцца ў душы на вякі
Трэцяе возера,
Траццякоўка,
Ціхая вёсачка Траццякі.
Гэта мая найсвяцейшая тройца,
Каталізатар душэўных адліг.
Век мой дваццаты,
бунтар і забойца,
****
Угары сузор’і ўключаны,
Закаханым не да сноў.
І рыпяць-рыпяць уключыны
Дзесь на возеры ізноў.
Між блакітнымі азёрамі
Казачны паўвостраў ёсць.
Там пад залатымі зорамі
Спела наўа маладосць.
Юнакі-падлеткі з мілымі
****
Стаю на парозе
Бацькоўскага дому
Ў журбе
і трывозе,
Адольваю стому.
Знясілены лебедзь –
Я марыў аб шчасці
У травы дзе-небудзь
Ля Лосвіда ўпасці.
Паспаць бы ў лагчыне,
****
Цяпер са станцыі
наўпрост –
Праз хмызнякі і агароды –
Я на Іванаўскі пагост
Іду,
спяшаюся заўсёды.
Там спіць Іванаўна мая
Пад мармуроваю плітою.
Там зноўку падсвядома я
Сябе адчую сіратою.
