ДЗЕ ГОЛУБ КУПАЎСЯ…
Паэма
1
Узлессі, паплавы,
Лугі ля Яраслаўля
Ўдыхаюць пахі шчаўя
І маладой травы.
Хвалюе вецер плёсы
Яшчэ зялёных ніў.
Дождж спаласкаў нябёсы,
Пяшчотна падсініў.
****
Быццам сон забыты –
Ранак сіні,
Сонца затуманенага ўсход.
Прама пада мною
Супраць плыні
З лайбаю
Грабецца параход.
Поплаў,
Ад гарачыні сасмяглы,
І зялёны ўтульны гарадок
РАЦЭ МАЙГО МАЛЕНСТВА
Хоць і завешся Гараджанкай,
Ты не пястухай гарадской
Была адвеку,
А сялянкай –
Вясёлай,
Шчодрай,
Гаманкой.
Як і твае,
Мае вытокі
У той зялёнай старане,
ЛІПА ЛЯ МАТЧЫНАЙ ХАТЫ
Калі шкраблося
Ў выцвілы франтон
Даждлівым днём
Аголенае сучча,
Мне ліпа нагадала камертон,
А восень –
Нот зажураных сугучча.
Увасабленне смутку
І тугі,
Калі вароны каркаюць
МАЯ ПАКЛОННАЯ ГАРА
У мястэчку не знайсці вышэй
За яе пагорка і кургана.
Шмат было акопаў і траншэй
На яе вяршыні накапана.
Пазіраў удалеч з-пад рукі
І ў краі далёкія вачыма
Я адсюль праводзіў цягнікі,
Што абсягі засцілалі дымам.
Родны край люблю я з той пары!
Я НЕ ПРАДАМ БАЦЬКОЎСКІ ДОМ
Мой дом не апусцеў.
У ім
Зіняць –
па радыё –
куранты.
На дроце –
тоўстым і тугім –
Пялёнкі сушаць кватаранты.
Квітнее ліпа пад акном,
Шапоча яблыня ля тыну.
НА РАДЗІМЕ
Ён з-за мяжы прыехаў на радзіму,
Далёкім вельмі быў яго маршрут.
Хацелася старому пілігрыму
Дыўным-даўно наведаць родны кут.
На золку, быццам спелая чарэшня,
Чырвоным сокам набрыняе ўсход.
І сонца заблішчыць,
нібыта блешня,
Там,
дзе аб нечым шэпчацца чарот.
У САКАВІЦКІМ ЛЕСЕ
Дабрыдзень, родны край!
Зноў на пачатку дня
У сакавіцкі гай
Вядзе мяне лыжня.
Шмат наламала дроў,
Навыгінала дуг
Зіма ў глушы лясоў
Пад скогат завірух.
Запахла навакол
ЛОСВІДА
Днём і ноччу палаў небасхіл
Над маім Гарадоцкім паветам.
Пад сузор’ямі брацкіх магіл
Я не здраджу яго запаветам.
Я і ў радасці,
І ў журбе,
І калі на душы зацішша,
Мару ўзвысіцца да цябе,
Гарадоцкае наша ўзвышша.
More...
****
Юрасю Міхайлаву
Ад ціхіх рэчак, траў мурожных
(Ужо не помнім і калі)
У свет вялікі і трывожны
З табой аднойчы мы ўцяклі.
Пры летніх досвіткавых зорах
У родным краі дзень пры дні
Чакаюць нас язі ў азёрах,
Залатабокія ліні.
ДАРОГІ
Хай нават ля парога
Казярога
Мы б сёння пыл касмічны атраслі,
Усё адно галоўная дарога
Заўсёды ў чалавека –
На Зямлі.
З арбіт высокіх,
З незямных вандровак
Прасёлачнай дарогай
Клімукі
НА РАДЗІМЕ МАЦІ
Гэтыя зажураныя хаты
Зналі недасол і перасол.
Тут усё, чым рады і багаты,
Выстаўляюць для гасцей на стол.
Вабяць паляндвіца, памідоры,
Маладая бульба і грузды…
А калісьці елі тут шайморы,
Шчоўкалі куркі, а не дразды.
Хмары навальнічна палавелі…
****
Сцяжынкі, што цябе вадзілі
Ў маленстве па грыбы у гай,
У юным сэрцы абудзілі
Ўлюбёнасць у бацькоўскі край.
Яна з гадамі вырастае,
З табой сталее заадно.
Заўважыў: улюбёнасць тая
Ў любоў перарасла даўно.
Не толькі росы і бярозы
