НА РАДЗІМЕ МАЦІ

Гэтыя зажураныя хаты

Зналі недасол і перасол.

Тут усё, чым рады і багаты,

Выстаўляюць для гасцей на стол.

Вабяць паляндвіца, памідоры,

Маладая бульба і грузды…

А калісьці елі тут шайморы,

Шчоўкалі куркі, а не дразды.

Хмары навальнічна палавелі…

****

Сцяжынкі, што цябе вадзілі

Ў маленстве па грыбы у гай,

У юным сэрцы абудзілі

Ўлюбёнасць у бацькоўскі край.

Яна з гадамі вырастае,

З табой сталее заадно.

Заўважыў: улюбёнасць тая

Ў любоў перарасла даўно.

Не толькі росы і бярозы

****

Накідалі снегу на дахі

Мяцеліцы – слугі зімы.

Здаецца, нібыта папахі

Ў вёсцы надзелі дамы.

З нагоды марознай пагоды,

Як струны, гудуць правады.

Адгадавалі бароды

Студні да самай вады.

Ззяюць сняжынкі-брыльянты

ДОБРЫ РАНАК

Дома ўсё дарагое бясконца

І знаёмае да драбніцы…

Зноў прасоўвае пальцы сонца

Праз парэпаныя драніцы.

Зноўку дранікі –

чую з ганка –

Маці сыну майму гатуе…

-Добрай раніцы!

-З добрым ранкам!

………………………………………

Добры вечар, матуля.

КАМЕЛЬ

У вопратцы, запэцканай смалой,

Аброслы, быццам мох,

  барадою,

Па Гарадку з сякерай і пілой

Хадзіў Камель павольнаю хадою.

Ён хаты будаваў пасля вайны –

Знікалі аднавокія зямлянкі.

На ўлазінах звінелі, як званы,

Напоўненыя весялосцю шклянкі.

ВЯРТАННЕ

Змалку мы пра тэатры не зналі…

Для мяне, быццам рампы агні,

У гародзе сланечнікі ззялі,

Ў полі хорам гулі авадні.

Сонца шчодрае ў небе гарэла…

І была для мяне, хлапчука,

Траццякоўскаю галерэяй

Траццякоўкка – лясная рака.

І таму я лячу – не еду –

Да цябе, мой сівы Гарадок!

Тут я сейбіта шчасце зведаў,

ДОМА

Люблю душою пасталелай

Я завітаць на тыдні тры

У родны край,

     дзе локці смела

На стол кладуць гаспадары.

Дзе я заўсёды госць жаданы,

Дзе брат вучыў мяне араць,

Дзе ўсё, што мне,

  як бінт ад раны,

Ад сэрца цяжка адарваць.

****

Бросала снежинок охапки

На крыши седая зима.

А кажется,

белые шапки

В деревне надели дома.

Под снегом –

     стога,

      огороды,

В снегу по колено – сады.

Поотрастили бороды

Колодцы до самой воды.

У РОДНОЙ ХАТЫ
Жила здесь мама

                    в хате, не в палате.

Теперь она

  во мраке домовин.

Святой могиле

и отцовской хате

Пришел из Минска

     поклониться сын.

На окна,

      что его

         рукой забиты,

****

И вот я вновь

     туда вернулся,

Где все повито

       тишиной.

В объятья

к матери метнулся,

С братишкой встретился,

                                 с родней.

А завтра крикну я

   с пригорка: