****

Прости,

     что приезжаю редко

К тебе я,

      мой родимый край…

Из веток

      связанную сетку

К электровозу

       тянет гай.

В той сетке –

      летний дождик частый,

Песчаной речки поясок.

ВОСТРАЎ НАШАГА КАХАННЯ

Гэтыя завадзі,

               гэтыя клёны

Будуць мне сніцца і сніцца пасля…

Крочу па кладцы

  на востраў зялёны,

Быццам па трапе

  на борт карабля.

Жоўты гарлачык

  люляе пратока,

Белыя воблакі

НОЧ НА РАДЗІМЕ

З лагчыны выпаўз шэры змрок,

Згубілі фарбы ўсе прадметы.

І толькі ля начных дарог,

Як зоры,

      свецяцца ранеты.

Іду я ў жнівеньскую ноч

Кудысь ад роднага парога.

Слупы, як прывіды, -

         наўзбоч,

На сэрцы –

СПРАДВЕКУ ТУТ ЖЫЛІ ЯНЫ

В Городке более 350 домов, в них жителей до 3500, между которыми евреев более 2000 душ.

З кнігі «Исторические сведения о примечательных местах в Белоруссии. Санкт-Петербург. 1855 г.»

Пасляваенны Гарадок

Мне часта ўспамінаецца.

Праз час,

       як праз клубок пруток,

Ледзь памяць працінаецца.

ЖЫВЫ ПОМНІК

Ён сам –

       бы з металу адліты

Халодны,

        напышлівы помнік.

Нібы надмагільныя пліты –

Яго юбілейны двухтомнік.

****

Я не скажу табе,

у чым прычына,

Чаму я смутку не магу суняць.

Ты песню лепей заспявай,

        дзяўчына,

Пра вербы,

што над грэбляю шумяць.

Над гаманлівай рэчкай

  пад вярбою,

Каб вырваць боль з душы,

****

Жудасны морак ахутваў прасторы,

Бесперастанку ўсю ноч

З неверагоднаю хуткасцю зоры

Ярка мільгалі наўзбоч.

Вецер навокал свістаў ашалела,

Быццам арбіты пятля

Раптам парвалася –

                          і паляцела

Ў чорную бездань Зямля.

Росамі ззяюць суквецці заранак,

****

Цёхкай грамчэй,

не саромся, салоўка!

Хай застануцца ў душы на вякі

Трэцяе возера,

                Траццякоўка,

Ціхая вёсачка Траццякі.

Гэта мая найсвяцейшая тройца,

Каталізатар душэўных адліг.

Век мой дваццаты,

   бунтар і забойца,

****

Угары сузор’і ўключаны,

Закаханым не да сноў.

І рыпяць-рыпяць уключыны

Дзесь на возеры ізноў.

Між блакітнымі азёрамі

Казачны паўвостраў ёсць.

Там пад залатымі зорамі

Спела наўа маладосць.

Юнакі-падлеткі з мілымі

****

Стаю на парозе

Бацькоўскага дому

Ў журбе

      і трывозе,

Адольваю стому.

Знясілены лебедзь –

Я марыў аб шчасці

У травы дзе-небудзь

Ля Лосвіда ўпасці.

Паспаць бы ў лагчыне,