СЕМЬЯ - ЯЧЕЙКА ОБЩЕСТВА
Семья является самой важной и неотъемлемой социальной ячейкой общества. Для каждого человека она играет огромную роль в жизни. Дети, будучи неотъемлемой составляющей настоящей семьи, являются нашим будущим, нашим стимулом жить и развиваться, идти к цели и достигать новых побед.
В преддверии немаловажного праздника – Международного дня защиты детей работники прокуратуры Городокского района посетили многодетную семью Косьяновых, проживающую на территории региона, состоящую из самих родителей, одного сыночка и шести лапочек–дочек. Являясь надзорным ведомством и осуществляя контроль за точным и единообразным исполнением закона, прокурорские работники также защищают и почитают моральные устои и семейные ценности. Поздравив счастливое семейство с наступающим праздником, служители закона подарили детям канцелярские принадлежности к новому учебному году и порадовали детвору сладостями. Завершением встречи стала совместная фотосессия, а также обмен пожеланиями и приглашением сотрудников прокуратуры ещё раз в гости.
Прокуратура Городокского района
31.05.2019
Кут бацькоў, зямля маленства,
Хатка на краю сяла.
У чым знайсці вам падабенства?
Што мне доля тут дала?
Можа, у ветрыку-вятрыску,
У бярозавым галлі
Ён люляў маю калыску
Ажно з ранку да зары?
Можа,у пахкім кусце бэзу?
Што пад вокнамі расцвіў
Ці ў бялюткім мяккім снезе,-
Вунь, ён двор увесь пакрыў.
Мабыць, з ласкай маёй маці-
Вось упадобіліся ў чым.
Яна часта ў гэтай хаце
Шыла вопратку ўсім.
Азярцо вадой празрыстай
У сябе зоркі ўзяло.
Астравок кружком урачыста
Паглядае на сяло.
У азёрнай ціхай плыні
Лодка гойнецца ў начы.
Дык дабаў жа, Божа, сілы
Гэты край мне зберагчы!
Таццяна Паўлоўская
Вёска мая, край бацькоў і дзядоў,
Блеск купальскіх агнёў, шэпт ліпнівых бароў.
Шэлест траў лугавых, клёкат летніх буслоў,
Мая родная вёска – край бацькоў і дзядоў.
Мая родная хатка на ўскрайку сяла.
Ты мяне да жыцця праз гады правяла.
У тваіх сценах мне песню матуля пяе,
Я да скону гадоў чую голас яе.
У парку вузкая сцежка яе рэчкі плыве,
З поўнага русла збівае крынічка яе.
З клёнаў алея расце навакол,
Мая родная вёска – родны край здавён.
Таццяна Паўлоўская
Моя деревня Дорохи,
Красивое, родное место!
Здесь братья, я, мои друзья
Счастливо прожили всё детство.
Здесь рядом озеро и лес,
А в нём – как будто великаны,
С восьмого века до сих пор
Стоят могильные курганы.
Когда-то шумною, большой,
Она жива ещё и ныне,
Хоть с сорок третьего по ней
Звонят колокола Хатыни.
И сколько б ни было с ней бед
Всегда деревня оживала,
Как больно видеть, что сейчас
Она тихонько умирает.
Так что с людьми произошло,
Чего все в город побежали?
Сюда лишь отдохнуть душой
На выходные приезжают.
Нас не могли враги сломать
Земля родная помогала
Теперь же сами, как слепцы,
Родные сёла покидаем.
О, боже правый, вразуми!
Открой глаза сердца и души,
Чтоб снова зацвели сады
И смех детей покой нарушил.
Алексей Блинов
Какой ребенок не мечтает отправиться в дальнее путешествие по бескрайним морям? Воспитанникам старшей группы детского сада № 1 осуществить это удалось. 30 мая 2019 года сотрудники центральной районной библиотеки провели для маленьких выпускников яркую, увлекательную, полную приключений игровую программу «В поисках пиратских сокровищ». Дети разгадывали загадки, играли в игры, следуя по маршруту пиратского корабля. На разных островах их ждали увлекательные конкурсы. За верные ответы и правильно выполненные задания юные морские разбойники получали части карты. Дети показали своё умение фантазировать, играть и веселиться. Они показывали свою ловкость, смекалку и готовность слушать команды капитана. Кроме того, ребята учились спасаться от акул и пришвартовывать корабли, когда бушует шторм в море. В конце игровой программы ребята были награждены сладкими сокровищами пиратов.
Чудесная пора – лето! Все ребята ждут его с нетерпением. В преддверии школьных каникул 30 мая 2019 г. сотрудники отдела детской и юношеской литературы Городокской библиотеки пригласили воспитанников детского сада № 2 на праздник «Здравствуй, солнечное лето». Ребята совершили путешествие в такую замечательную и всеми очень любимую пору года – лето. Они побывали на лесной полянке, познакомились с цветами, ягодами, грибами. Узнали много важного и интересного: как вести себя на природе, в лесу, во время грозы, у водоёма. Было весело, шуточно, малыши с удовольствием играли, участвовали в конкурсах. А главное все получили массу позитивных эмоций и зарядились хорошим настроением на целое лето!
За вясною да нас прыходзіць лета. Яго чакаюць і людзі, і расліны, і жывёлы. Лета - выдатная пара дзіцячых канікул, гэта час яркіх уражанняў, цікавых гульняў, новых адкрыццяў. А для аддзела дзіцячай і юнацкай літаратуры Гарадоцкай бібліятэкі - гэта выдатная магчымасць падтрымаць у дзяцей цікавасць да чытання, пазнаёміць з новымі кнігамі і часопісамі, развіць дзіцячую фантазію і творчыя здольнасці. 21 мая 2019 года, ў рамках праграмы “Чытаем разам па-беларуску”, бібліятэкары аддзела дзіцячай і юнацкай літаратуры запрасілі выхаванцаў старэйшай групы дзіцячага садка № 1 на гульнявы падворак “Прывітанне лета”. Маленькія госці з задавальненнем адказвалі на пытанні вядучых якія летнія месяцы яны ведаюць, разважалі, як трэба паводзіць сябе на прыродзе, каб не прыносіць шкоду навакольнаму асяроддзю. Завіталі на паляну з рознакаляровымі кветкамі, на якой пазнаёміліся с такімі кветкамі як Валошка (Васілёк, Гарлачык белы, ), Дзьмухавец, Рамонак, пабывалі і на ягаднай і грыбной палянах, даведаліся якія смачныя ягады і грыбы там можна сустрэць. Летам ідуць цёплыя дажджы. Часта бываюць навальніцы. Але навальніцы вельмі небяспечная з’ява – удары маланак. Каб засцерагчыся ад іх, трэба выконваць некаторыя правілы. Аб гэтых правілах і распавядалі вядучыя падчас мерапрыемства. Цікава і весела прайшла гадзіна весёлых забаў і прыгод. Дзеці з задавальненнем удзельнічалі ў вясёлых гульнях і жартоўных конкурсах, радасныя эмоцыі суправаджалі прысутных на працягу ўсяго мерапрыемства.
По доброй традиции 15 мая 2019 года в рамках Международного Дня семьи в Городокском культурно-просветительском центре сотрудниками районной библиотеки совместно с Городокским районным объединением профсоюзов и Городокским Благочинием был организован и проведён День семейного отдыха «Отдыхаем всей семьей». На мероприятие были приглашены многодетные семьи, дети, находящиеся в ГУО «Социально–педагогический центр Городокского района» и все желающие. Открылся праздник в литературно-музыкальной гостиной торжественным концертом. Прекрасным подарком для присутствующих стало яркое и незабываемое выступление учащихся Детской школы искусств, воспитанников Центра детей и молодёжи и юных солистов Городокского Дома культуры. В рамках мероприятия состоялось награждение победителей конкурса рецептов «Пасхальная благодать» и конкурса детского творчества «Пасхальный сувенир». Священник Храма Святой Живоначальной Троицы отец Вячеслав поздравил присутствующих с прошедшей Пасхой и Днём семьи, пожелал всем мира, добра, терпения и вручил памятные подарки и дипломы победителям конкурса «Пасхальный сувенир». С Международным Днём семьи поздравили гостей директор Городокского культурно-просветительского центра Абрамова Ада Витальевна, председатель Городокского районного объединения профсоюзов Дорощенко Ирина Аркадьевна и начальник ЗАГСа Качанова Наталья Владимировна. Отдельные слова поздравления и сладкие подарки воспитанникам Городокского районного центра коррекционно-развивающего обучения и реабилитации вручила председатель РОРОО «Белая Русь» Татьяна Анатольевна Пушкова. Программа дня была очень насыщенной: кукольный спектакль «Мир в семье всего дороже», показ мультипликационного фильма, встреча с психологом Городокской центральной районной больницы Судаковой Людмилой Алексеевной, мастер-класс по оказанию первой доврачебной помощи от районной организации Белорусского общества Красного креста, который провела Наталья Леонидовна Гамзюк. Работники РОЧС, в рамках республиканской акции «Не оставляйте детей одних», рассказали о безопасном поведении детей на каникулах. В течение праздника работали фотосалон «Семейный альбом», выставка детских творческих работ «Пасхальный сувенир» и выставка творческих работ Городокского районного центра коррекционно-развивающего обучения и реабилитации. С малышами на празднике играли весёлые клоуны и «кот Рыжик». Яркими красками раскрасила детей мастер по аквагриму. Во время праздника всех гостей ждало сладкое угощение.
Конкурс на лучшее юмористическое произведение, посвященное памяти поэта-земляка Константина Вереницина, автора поэмы «Тарас на Парнасе».
Конкурс проводится в рамках районного праздника народного творчества, белорусской поэзии и фольклора «Гарадоцкі Парнас» и 185-летия со дня рождения Константина Вереницина. Организаторами являются Отдел идеологической работы, культуры и по делам молодёжи Городокского райисполкома, ГУК «Городокский культурно-просветительский центр и сеть публичных библиотек». Для участия в конкурсе необходимо в срок с 14 мая по 27 мая 2019 года предоставить не более 5 юмористических произведений в любом жанре, а также краткую автобиографическую справку, содержащую следующую информацию: фамилия, имя, отчество, год рождения, место работы или учёбы; должность, мобильный телефон. Приём работ осуществляется на электронную почту Адрес электронной почты защищен от спам-ботов. Для просмотра адреса в вашем браузере должен быть включен Javascript. (с пометкой «Конкурс») или по адресу: ул. Ленинская, 4, ГУК «Городокский культурно-просветительский центр и сеть публичных библиотек».
Семья – самое главное в жизни для каждого из нас, это близкие и родные люди, те, кого мы любим, с кого берем пример, о ком заботимся, кому желаем добра и счастья. Именно в семье мы учимся любви, ответственности, заботе и уважению. Поэтому этот праздник очень важен для нас. 15 мая в рамках Международного дня семьи в Городокском Культурно просветительском центре «Городок» пройдёт Семейный праздник «Отдыхаем всей семьей»
Подробнее ...
День Победы! Этот великий праздник для каждого из нас является днём воинской славы, национальной гордости и народной памяти. Прошло уже более семи десятилетий с тех пор. И чем больше лет отделяет нас от победного мая 1945 г., тем больше мы осознаём величие подвига и безмерной доблести наших дедов и прадедов, разгромивших фашизм и защитивших свою Родину от немецко-фашистских захватчиков. На фронтах Великой Отечественной войны сражалось более 20 тысяч наших земляков, половина из них не вернулась домой. Тысячи мирных жителей Городокского района погибли в период оккупации и пусть время уносит нас всё дальше от этой трагедии, но мы помним всегда имена своих героев, чтим и уважаем память тех, кто отдал жизнь ради нашего существования. 9 мая Городокская центральная библиотека приняла участие в праздновании Дня Победы. К данному мероприятию в городском парке сотрудниками библиотеки была оформлена тематическая площадка «Беларусь помнит». На площадке работала военная палатка с представленными на ней экспонатами военного времени и художественной и отраслевой литературой военной тематики. Также там был размещён фотостенд с фотографиями земляков-героев, сражавшихся на фронтах Великой Отечественной войны. До конца года библиотекари Городокской сети публичных библиотек планируют провести ещё ряд мероприятий, посвящённых 75-летию освобождения района и города от немецко-фашистских захватчиков.
Выраз – малая Радзіма – пачуў і запамятаў яшчэ ў маленстве, калі вучыўся ў пачатковай школе. Але ж тады вялікага жадання ўнікаць у яго сэнс не адчуваў – таму гэта словаспалучэнне пэўным чынам не ўсвядоміў, а можа і не разумеў як належна. Ды і не было ў той час ніякага поклічу для гэтага – жылося ў тых мясцінах, дзе нарадзіўся і якімі абмяжоўваўся ўвесь сусвет прывольна, утульна і хораша, як калісьці ў матчынай калысцы – бестурботна, без боязі за сваю будучыню.
Сапраўдную тугу па роднай старонцы, па сваёй Беларусі адчуў тады, калі паклікалі служыць у войска – ахоўваць эстонскае неба. Незабыўна, як з сябрам з горада Орша прыдбалі радыёпрыёмнік “Хазар” і пранеслі на пазіцыю баявога дзяжурства. Мы не збіраліся слухаць замежныя галасы, заўсёды стрэлка шкалы была настроена на беларускі радыёканал.
Родная мова няспынна вабіла, хвалявала сэрца, утульна клалася ў душу, навявала прыемныя, дарагія ўспаміны, думкамі вяртала дадому.
У наступны раз разлука з малой Радзімай доўжылася амаль тры дзесяткі гадоў – была не прымусовай. Так склаліся абставіны, што такі зыход палічыў за лепшае і вельмі хутка жыццё паказала, што памыліўся – зрабіў неразважлівы ўчынак.
Кароткія пабыўкі ў родным куточку не аднаўлялі былых адчуванняў – таго ўтульнага заспакаення, замілавання, усвядомленай упэўненасці, што роднае наваколле, яго прасторы, як і раней, належаць, разам з мясцовымі жыхарамі і табе.
Усё вярталася толькі ў турботных, але прыемных снах, ды ў час чытання кніжак, калі ўяўлялася, што падзеі літаратурнага сюжэту адбываліся, разготваліся амаль заўсёды ў родных мясцінах – у хатах аднавяскоўцаў ці суседніх паселішчаў, на знаёмых вуліцах і завулках. Мясцовы ручай пераўвасабляўся ў вялікую раку, поле рабілася стэпам, бліжні лес адпавядаў усім дзеянням з кніг.
А яшчэ заўважаеш такую акалічнасць. Знаходзячыся далёка ад малой Радзімы прыгадваеш такія драбніцы з мінулага, якія, здаецца, ніколі не ўспомніў бы калі б жыў тут не вылазна, неадлучна.
У думках зноў і зноў вяртаешся на вуліцы сваёй вёскі, на палявыя і лясныя сцежкі–дарожкі. Як бы ідзеш уздоўж узлескаў, рачулак і ручаёў, стаіш на высокай градзе каля ляснога возера Удзебна ці на пясчанай гары ва ўрочышчы Стайкі. І ўсё адбываецца, як у сапраўднасці.
Зварот дадому быў доўгачаканым, даўно жаданым. Толькі ў нечым крыху сумным, расчараваным.
Калісьці цешыла душу тое, што жыццё тут паступова і неадступна наладжваецца, паляпшаецца. Без маёй прысутнасці вырасла новая цагляная двухпавярховая школа са спартыўнай залай, у маляўнічым сасновым пералеску здзейснены шыкоўны асфальтаваны калаварот для зручнага развароту маршрутных аўтобусаў.
Але ж я ведаю для чаго тут секлі сосны мае хлопцы, калі я яшчэ працаваў ў саўгасе майстрам будаўніцтва. На гэтым месцы планаваўся шматфункцыянальны гандлёвы цэнтр, але прыйшла славутая перабудова і праглынула тыя задумы. Таксама бачыў я зацверджаныя прывабныя планы далейшага развіцця роднага краю, якія таксама ўшчэнт зруйнавалі новыя паляпшальнікі народнага жыцця.
А як цудоўна ўсё пачыналася калі амаль з нічога ўтварыўся мясцовы – свой – саўгас з маладзёжнай назвай “50 год ВЛКСМ”. Не было трывалай матэрыяльна-тэхнічнай базы, здавальняючага жылля, адмініністрацыйна-культурных і іншых неабходных будынкаў. Былі толькі людзі, мясцовыя жыхары, цяпер разумею – сапраўдныя патрыёты сваёй зямлі. Неўзабаве шмат чаго адбудавалі сваімі саўгаснымі сіламі. З вялікімі цяжкасцямі, але з яшчэ большым энтузіязмам. Ды і як інакш, калі з двух з паловай соцен працаўнікоў каля васьмідзесяці былі камсамольскага ўзросту.
Давялі да ладу клуб - куды часова размясцілі і кантору саўгаса – які пры былых гаспадарах пяцігодку макрэў без даху. Узвялі цагляны двухпавярховы прыгажун – дзіцячы садок, які сёння пустымі глазніцамі вялікіх вокнаў з дакорам глядзіць у новую сучаснасць. Пабудавалі адміністрацыйны будынак – цяпер пустуе – з почтай і тэлефоннай станцыяй, некалькі вуліц жылля сядзібнага тыпу.
Паступова з’явілася добрая збожжасушыльная гаспадарка, цудоўныя механічныя майстэрні, прыбытковы жывёлагадоўчы комплекс, кармацэх, лесапілка і шмат іншага.
Гэта болей чым крыўдна, калі дзеля аднахвіліннай выгоды, з-за часовых цяжкасцей бяздумна рушыцца самаадданая праца некалькіх пакаленняў, якая б у недалёкім будучым прынесла б зашмат карысці, але новыя гаспадары не здолелі вытрываць ліхалецця і знішчылі ўселякую перспектыву далейшага росквіту роднага краю.
Але жыццё прадаўжаецца. Што было, што магло быць, толькі не здарылася – ужо не вернеш, не направіш. Трэба задавальняцца тым, што засталося, што ёсць цяпер. Перш за ўсё захаваўся чароўны прыродны куток вёскі Кабішча. Пабываўшы за сваё жыццё шмат дзе ўпэўнены, што нідзе не бачыў такога хараства, якое ёсць у нас – каб вёска, падзеленая рэчкай Кабішчанкай з высокімі берагамі на дзве паловы, абдымалася са звонкім сасновым пралескам. Яны пераплецены доўгай чарадой уласных хат, цаглянымі павярховымі шматкватэрнымі дамамі, тымі ж – клубам, адміністрацыйным будынкам почты і АТС па дзівосна звілістым узлеску. А ў самым сасняку прытуліліся былыя – прыгажун-садок, красуня-школа, а таксама выдатны аўтобусны прыпынак. Тут жа і скрыжаванне дарог. З глыбіні лесу прабягае цэнтральны шлях – сувязь з навакольным сусветам, а тры другія дарогі разыходзяцца па ўзлессі – вядуць у розныя куткі роднага краю.
Да канца 60-х гадоў мінулага веку побач з гэтымі ростанямі стаяў старэнькі драўляны клуб, зроблены з перавезенай сюды сялянскай хаты з суседняй вёскі, пасля тага як згарэў вялізны будынак сельскага савета, клуба, багатай бібліятэкі, ФАПа, почты (побач з цяперашнім ФАПам). Пад стромкімі соснамі і начным зорным небам у вершалінах тут шмат год адпачывала мясцовая моладзь, а ў вясну 1967 года паміж гэтым клубам і былой, яшчэ драўлянай, школай камсамольцы за суботнік і нядзельнік выкапалі траншэі для новага будынка культуры. Але ўвосень будоўлю перанеслі на той ўзлесак, дзе клуб і цяпер. Па абрысу і памерам гэта быў адзін і той жа праект. Тады казалі, што хтосьці з пільных кіраўнікоў угледзіў нешта недапушчальнае ў блізкім суседстве такіз “розных” устаноў.
Яшчэ ў гэтым лесе за старой школай шматлікія дарожыны як бы ўтваралі сваімі перакрыжаваннямі вялікі круг даўжынёй у два кіламетры, які настаўнікі фізкультуры выкарыстоўвалі лыжнёй ўзімку і для кросаў у астатні час. Цяпер спляценні тых дарожак зарастаюць хмызнякамі. У тую драўляную школку я бегаў восем год з суседняй вёскі Сюбараўка, за якой пачынаюцца вялікія лясныя прасторы да самых сучасных межаў з Расіяй – былы партызанскі край.
Дарэчы толькі ў мінулым годзе – 26 снежня – у дзень 75-годдзя вызвалення Кабішча ад нямецкай навалы, я даведаўся, што Сюбараўка была ачышчана ад ворага яшчэ 22 снежня. Чатыры дні на адлегласці паўтара кіламетра тут стаяў пэўны ўчастак вялізарнага фронту! Тут, дзе я дасканала ведаю кожны ўзгорачак, лагчынку, кожны куточак! Чамусьці ў школе аб гэтым нам не казалі.
У пачатку шасцідзесятых гадоў, калі я вучыўся ў другім класе то атрымаў заданне: “Падлічыць колькасць хат нашай вёсцы”. А вучань чацвёртага Аверчанка Уладзімір – колькасць жыхароў. (Адзін настаўнік, Паліна Малахаўна Сініцына, адначасова ў адным памяшканні навучала два класы). Я налічыў сорак адзін, а жыхароў было 154 ці 156. Сёння там жыве адна састарэлая жанчына – Бендзікава Раіса Рыгораўна.
З юнацтва памятаю аповед старажыла вёскі – Бастава Барыса Васільевіча аб яго гісторыі.
Да калектывізацыі Сюбараўка мела адну вуліцу ў напрамку суседняга Кабішча і была вёскай беднякоў. За рачулкай Ныркай, улева ад мосту, жылі заможныя Вальнякі, таксама ў адну вулку ў некалькі хат. Новае паселішча, куда павінны былі звесці з навакольных вёсачак і хутароў аднаасобнікаў, вызначылі ўздоўж галоўнай прамой дарогі паміж Евінам і Кабішчам. (Цяпер яе няма – знішчылі меліяратары). Туды нават перасялілі некалькі гаспадарак, але немцы, калі адступалі ўвосень - зіму 1943 года спалілі іх). У ўсё ж узбуйненай вёскі там не адбылася. Хітруны Вальнякоўцы адарылі і напаілі землямераў і новае паселішча “пасадзілі” ў гразнае, гліністае месца паміж і вакол Вальнякоў і першароднай Сюбараўкі. Новая вёска атрымалася няграбнай, з мудрачелістым размяшчэннем вуліц і завулкаў, якая сярод жыхароў набылі вычварныя прозвы.
Звезеныя гаспадаркі, што пасялілі насупраць Вальнякоў, празвалі Прытычка. Вуліцу ад ростаняў у бок абагульненага жывёльнага двара – за якім і планавалася новая вёска – так і назвалі – Абагульная. Невядома толькі чаму гнутая, як клюка вуліца ў напрамку Евіна стала Грыбатай. Былі і два завулкі – Сабалі ці Сабалішкі і Максімава або Чуева вотчына.
Паселішча прыдбала агульную назву – Сюбараўка, але да апошняга часу ў выбарчым спісе было дзве вёскі. На сюбараўскім беразе вуліцы склаліся ў выглядзе крыжа, на Вальнякоўскім, як звілістая рагаціна ці закручаныя вусы. Да 1956 года Сюбараўка была калгасам імя Варашылава, а потым, як і ўсе навакольныя вёскі-калгасы, увайшла ў склад саўгаса “Гарадоцкі”.
Яшчэ трэба сказаць пра крыніцу-ключ, што б’е пад узгоркам каля маста. Яна ніколі не замярзае зімой. У вялікія маразы над зрубам уздымалася пара, а ўлетку ад крышталёвай вады “ламіла” зубы, але ніхто ад яе не хварэў на ангіну.
З усіх куткоў раскіданай па пагорках вёскі сюды напрасткі хадзілі па воду з вёдрамі на карамыслах. З гэтай нагоды ўтварыліся шматлівыя сцежкі. Я памятаю, бадай, усе вясковыя сцяжынкі – не толькі да крыніцы – незлічона колькі бегаў па іх у дзяцінстве.
Ніколі ўжо летнім ранкам тут не заспяваюць пеўні, не пачуць мяншавання кос, званочкаў дзіцячых галасоў. Адвячорам статак кароў не ўздыме воблакі пылу па вуліцах, не перагукнуцца цераз плот суседзі. У звонкую зімовую раніцу не ўздымуцца дымы над комінамі, ніхто не пракладзе следу на свежым снезе вуліц, не заскрыпяць дрэвам “журавы” калодзежаў і палазы саняў з прыглушаным конскім тупатам. Некаму ўжо ў марозныя ночы глядзець у зорнае неба, якое бывае толькі над маёй Сюбараўкай.
Але як бы не было, невядомая сіла кожны раз цягне на тое месца, дзе нарадзіўся, дзе твая малая Радзіма. Няхай заўсёды так і будзе.
Яўген Паварэха
Есть деревня в лесу
И зовут её люди - Кабище.
Но преданье гласит,
Что царевна деревню ту ищет.
Было время шальное,
Она по Руси проезжала.
И в пути имена та царевна
Всем деревням давала.
Достоверно известно,
Что Вележа как велишь
Писаря записали.
А Кабище ушло из народа,
А она каб исчо побывать здесь
Уезжая мечтала.
Так душа и летает
И ищет деревню Кабище.
Кто не верит преданью
Пусть в документах поищет.
Вот она та деревня
Здесь хорошие люди живут
Сеют хлеб, растят деток,
И историю помнят и чтут.
Алла Деменщёнок
Пасха — самый древний и важный весенний праздник всех христиан. В этот день радостно звонят колокола, в храмах ярко сияет множество свечей, огонёк которых зажигает и наполняет сердца радостью Воскрешения Христова. 2 мая 2019 года в отделе детской и юношеской литературы Городокской библиотеки прошёл праздник «Вечной Пасхи живительный свет». Ведущая познакомила учеников 2 «Б» класса (средней школы № 2) с историей великого для верующих людей праздника, с традициями празднования Пасхи, пояснила школьникам, почему праздник называется «Светлое Христово Воскресение», что означает слово «Пасха» и сколько дней она празднуется, рассказала легенды, связанные с Пасхальными традициями. Например, откуда взялась традиция красить яйца в красный цвет? К этому замечательному мероприятию в читальном зале библиотеки была оформлена книжная выставка «Пасхальная радость», с представленной на ней литературой об истории праздника, а в центре расположен символ этого праздника «Пасхальные яйца». Особый интерес у ребят вызвала информация о том, что во время празднования Пасхи проводится много конкурсов, игр, устраиваются народные гулянья. С некоторыми из них они познакомились и даже поиграли в веселые игры-соревнования: «Катание яиц», «Крутись яйцо», «Бег с яйцом», «Весёлый хоровод». Затем состоялся показ увлекательного кукольного спектакля. Мероприятие получилось занимательным и интересным.
