Вершы аб родным крае (34)
****
Сцяжынкі, што цябе вадзілі
Ў маленстве па грыбы у гай,
У юным сэрцы абудзілі
Ўлюбёнасць у бацькоўскі край.
Яна з гадамі вырастае,
З табой сталее заадно.
Заўважыў: улюбёнасць тая
Ў любоў перарасла даўно.
Не толькі росы і бярозы
****
Накідалі снегу на дахі
Мяцеліцы – слугі зімы.
Здаецца, нібыта папахі
Ў вёсцы надзелі дамы.
З нагоды марознай пагоды,
Як струны, гудуць правады.
Адгадавалі бароды
Студні да самай вады.
Ззяюць сняжынкі-брыльянты
ДОБРЫ РАНАК
Дома ўсё дарагое бясконца
І знаёмае да драбніцы…
Зноў прасоўвае пальцы сонца
Праз парэпаныя драніцы.
Зноўку дранікі –
чую з ганка –
Маці сыну майму гатуе…
-Добрай раніцы!
-З добрым ранкам!
………………………………………
Добры вечар, матуля.
КАМЕЛЬ
У вопратцы, запэцканай смалой,
Аброслы, быццам мох,
барадою,
Па Гарадку з сякерай і пілой
Хадзіў Камель павольнаю хадою.
Ён хаты будаваў пасля вайны –
Знікалі аднавокія зямлянкі.
На ўлазінах звінелі, як званы,
Напоўненыя весялосцю шклянкі.
ВЯРТАННЕ
Змалку мы пра тэатры не зналі…
Для мяне, быццам рампы агні,
У гародзе сланечнікі ззялі,
Ў полі хорам гулі авадні.
Сонца шчодрае ў небе гарэла…
І была для мяне, хлапчука,
Траццякоўскаю галерэяй
Траццякоўкка – лясная рака.
І таму я лячу – не еду –
Да цябе, мой сівы Гарадок!
Тут я сейбіта шчасце зведаў,
ДОМА
Люблю душою пасталелай
Я завітаць на тыдні тры
У родны край,
дзе локці смела
На стол кладуць гаспадары.
Дзе я заўсёды госць жаданы,
Дзе брат вучыў мяне араць,
Дзе ўсё, што мне,
як бінт ад раны,
Ад сэрца цяжка адарваць.
****
Бросала снежинок охапки
На крыши седая зима.
А кажется,
белые шапки
В деревне надели дома.
Под снегом –
стога,
огороды,
В снегу по колено – сады.
Поотрастили бороды
Колодцы до самой воды.
У РОДНОЙ ХАТЫ
Жила здесь мама
в хате, не в палате.
Теперь она
во мраке домовин.
Святой могиле
и отцовской хате
Пришел из Минска
поклониться сын.
На окна,
что его
рукой забиты,
****
И вот я вновь
туда вернулся,
Где все повито
тишиной.
В объятья
к матери метнулся,
С братишкой встретился,
с родней.
А завтра крикну я
с пригорка:
****
Прости,
что приезжаю редко
К тебе я,
мой родимый край…
Из веток
связанную сетку
К электровозу
тянет гай.
В той сетке –
летний дождик частый,
Песчаной речки поясок.
More...
ВОСТРАЎ НАШАГА КАХАННЯ
Гэтыя завадзі,
гэтыя клёны
Будуць мне сніцца і сніцца пасля…
Крочу па кладцы
на востраў зялёны,
Быццам па трапе
на борт карабля.
Жоўты гарлачык
люляе пратока,
Белыя воблакі
НОЧ НА РАДЗІМЕ
З лагчыны выпаўз шэры змрок,
Згубілі фарбы ўсе прадметы.
І толькі ля начных дарог,
Як зоры,
свецяцца ранеты.
Іду я ў жнівеньскую ноч
Кудысь ад роднага парога.
Слупы, як прывіды, -
наўзбоч,
На сэрцы –
СПРАДВЕКУ ТУТ ЖЫЛІ ЯНЫ
В Городке более 350 домов, в них жителей до 3500, между которыми евреев более 2000 душ.
З кнігі «Исторические сведения о примечательных местах в Белоруссии. Санкт-Петербург. 1855 г.»
Пасляваенны Гарадок
Мне часта ўспамінаецца.
Праз час,
як праз клубок пруток,
Ледзь памяць працінаецца.
ЖЫВЫ ПОМНІК
Ён сам –
бы з металу адліты
Халодны,
напышлівы помнік.
Нібы надмагільныя пліты –
Яго юбілейны двухтомнік.
