Я помню доўгую чаргу

Па хлеб і «барбарысіны»,

Якія ўзважвалі ў ларку

Мне пальчыкі Хайрысіны.

Падбітых самалётаў шмат

Было тады распілена,

А потым здадзена на склад

Да Цыльмана і Гіліна.

Дня не было, відаць, калі

Я не глядзеў, узрушаны,

Як спрытна робяць кавалі

Падковы і правушыны.

Чуб развявалі хлапчуку

Вятры,

што пахлі порахам.

Трымалі кузні ў Гарадку

Тады Будняцкі з Борухам.

Як толькі ўбачу ў сіняве

Свайго райцэнтра дахі я,

Прыгадваю,

што тут жыве

Мой сябар Ося Дахія.

Але у фас «Радзімы»зноў

Мне не сустрэць,

як некалі,

Далжанскіх –

слынных бляхароў:

Яны ў Ізраіль з’ехалі.

Спрадвеку тут жылі яны –

Талковыя і ўмелыя.

На іх магілах валуны

Цяжкія,

Заімшэлыя.

У нетрах Вераб’ёвых гор[1]

Дзе дываны каляныя,

Ляжаць пад каганцамі зор

Бацькі іх расстраляныя…

Саджуся моўчкі на грудок

Я з думкаю адзінаю:

Няўжо наш родны Гарадок

Не стаў для іх радзімаю?

10.12.92 г.