Родилась 25 февраля 1947 года в деревне Веремеево Первомайского сельсовета. Детство и юность прошли в деревне Поташня. Училась в Первомайской восьмилетке и в СШ № 1 г. Городка. Ещё ученицей увлеклась литературным творчеством и краеведением.
Высшее педагогическое образование получила в 1969 году и до 1975 года работала в школах Псковщины. В 1975 – 1991 г.г. – на педагогических должностях в Городокском районе. В 1991 – 1995 г.г. была младшим научным сотрудником Городокского краеведческого музея и по совместительству преподавала историю Беларуси в СШ № 2 г. Городка, а также проводила занятия краеведческого кружка в Доме пионеров. Последние десять лет трудового стажа отданы преподаванию литературы в СШ № 44 г. Витебска. Литературное творчество и краеведение сопутствовали педагогическому труду. Тамара Архиповна собирала материалы и организовывала работу Комнаты боевой Славы и школьного музея в Обольской и Стадолищенской школах. Стихотворения и проза (научно-популярные статьи) публиковались в районной газете и в хронике “Памяць”.
***
Нам з табой, зямляк, пашанцавала:
Дзіўны край Зямля падаравала,
Стужкамі дарог паспавітала,
Песень мілагучных назбірала.
у бярэзніках, на ўзвышшах,
ля азёраў на імхах,
дзе глядзіцца ў Азярышча
наш агульны з Руссю дах.
Сінімі званочкамі старонка
Скроні гарадзішчаў прыбірае.
Толькі час падыдзе для рамонкаў –
Раем край радзімы называем:
траў рэліктавых раздолле
і птушыных спеваў сплаў –
вось такое наваколле
дбайны продак перадаў.
Родныя набожнікаў узоры
Вытканы рупліваю рукою.
Памяццю асветлены прасторы,
Промнямі трывожнага настрою:
у падоўжаных курганах
даўніх продкаў тонкі след,
абярэгі, талісманы –
звыштрагічны амулет.
Нашы рэкі з Агнеш да Асечы
У войны напіваліся крывёю,
Плынь і не пяе і не шчабеча –
Грымаціць апошняй зводкай бою
над шашою, над прасёлкам,
над мяжою, над палях,
слава тых, нідзе не змоўкне,
хто палёг за родны шлях.
На суглінках мы пашчыравалі,
Лён расцілі, горад будавалі.
Лёсам так было наканавана,
Шчасце нам у тым падаравана.
перадаць праз пакаленні
замяніўшым на раллі,
што дастойна пакланення
тое, як мы тут жылі.
***
Песенька даўняя, песенька матчына:
“Старонка родная, радзімы край…”
Ільнінка кожная ў яе занесена,
Гарушка кожная – з яе ўзлятай!
Ты з гэтай песенькай рэдка сустрэнешься:
Усе грымлівыя гучаць цяпер.
Але нядоўга ўжо. Напеў той вернецца,
Усім спатрэбіцца, ты мне павер.
Пра белы росанькі, пра зграю воранаў,
Пра кроў гарачую ды на снягу…
І песню ціхую, песеньку матчыну
Ў натоўпе горада я зберагу.
Калі,здарожаны, з яе мелодыяй
Да маёй рэчанькі падыдзе ўнук,
Адмые стомленнасць вадой халоднаю,
Шчаслівы ўзыдзе ён на зелен луг,
Песенька ціхая, песенька матчына:
“Старонка родная, радзімы край…”
І гэту простую, святую спадчыну
Таму, хто ўслед ідзе, ты перадай.
Роднае слова
Слова роднае! З ім успрымаю
Адгалоссе і пекла, і раю,
І пялёсткі вясновага гаю,
Чую: “Раю, гукаю, кахаю!”
Слова роднае перададзена
Праз стагодзі раднёю прадзедаў.
Шлях, кудзеля, ралля і прадзіва –
Так і лёсу сцяжына пракладзена.
Слова роднае! Ім пакліча
У апошні свой час матуля,
Быццам клін журавоў курлыча.
Як пакіну яе адну я
Пад сасёнкаю, у канцы шляху,
Дзе ні печы і дзе ні даху?
І сама там калісьці злягу…
Прагукаць бы вяснянкай абсягу:
“Людзі добрыя! Вечны Божа!
Як у родных абшарах прыгожа!...”
Знаць, ніколі не буду гатова
Край пакінуць і роднае слова.