Адлігай і вясной.

Гай скідвае на дол

Цяжар зімовы свой.

І я з плячэй атрос

Часовую тугу.

Павек не зможа лёс

Сагнуць мяне ў дугу.

Я скіну на зямлю,

Нібыта снег, адчай

І спіну распрамлю,

Як сакавіцкі гай.

І ў цішыні лясной,

Як самалётны след,

Успыхне нада мной

Аранжавы прасвет.