Сівы вандроўнік выража вудзільна,

Прывяжа леску,

знойдзе чарвяка.

І стане засяроджана і пільна

На паплавок глядзець з-пад казырка.

Затым адчуе босаю нагою,

Як уцякае рыбка з-пад яе,

І ўспомніць

са шчымліваю тугою

Дасвецці незабыўныя свае.

Як быццам ён не ад’язджаў нікуды

Ад гэтых сосен,

                 чаратоў і дзюн.

А на вадзе

         адлюстраванне вуды

звівацца будзе, як даўгі уюн.

На радасць рыбалову нечакана

Дасць нерухомы паплавок нырца.

Рване стары вудзільца ўсхвалявана

І выцягне маляўку з азярца.

Калі ў далоні сціснутай заб’ецца

Акунь –

      спалоханы і трапяткі,

Рыбак чамусьці

сам сабе ўсміхнецца

І рыбку раптам

выпусціць з рукі…