Я думаў,

ля Віцьбы,

У роднай хаціне

Душой адпачыць бы!

Ды родная хата –

Чужое гняздзечка.

Між рамамі –

вата,

Пабелена печка.

У прыцемку шэрым

У смутку і скрусе

Стаіўся

і ў дзверы

Пастукаць баюся.

На рэчку шыбую

Лагчынай самохаць,

Каб радасць чужую

Нічым не спалохаць.