Засыплю пырнік я пяском,

Адчую,

што і сам – не вечны,

Што, можа,

вунь за тым ляском

Знаходзіцца

мой пункт канечны.

Ля рэчкі лягу на траву,

Падумаць так сабе дазволю:

Я з болем у грудзях жыву,

Няхай апошні ўздых –

без болю…